Autoimmunologiczne zapalenie mózgu leczenie

Autoimmunologiczne zapalenie mózgu to choroba układu nerwowego, u której podstaw leży nieprawidłowe funkcjonowanie układu immunologicznego. Zazwyczaj na autoimmunologiczne zapalenie mózgu zapadają osoby młode, w tym dzieci. Choroba ta najczęściej ma nagły przebieg – stan pacjentów pogarsza się bardzo szybko, a większość chorych wymaga intensywnej opieki. Z uwagi na zaburzenia pamięci, nagłe zmiany zachowania, zaburzenia poznawcze i psychozy chorzy często błędnie kierowani są do lekarzy psychiatrów. Autoimmunologiczne zapalenie mózgu to przypadek dla lekarza neurologa. Właściwa i wczesna diagnoza jest kluczowa, ponieważ dzięki szybkiemu rozpoznaniu choroby i wdrożeniu odpowiedniego leczenia oraz rehabilitacji większość pacjentów wraca do pełni zdrowia.

Autoimmunologiczne zapalenie mózgu  przeciwciała

Autoimmunologiczne zapalenie mózgu to choroba neurologiczna, której często towarzyszy produkcja przeciwciał antyneuronalnych, tzn. takich, które wiążą się z antygenami komórek nerwowych. Wśród przeciwciał występujących u pacjentów z autoimmunologicznym zapaleniem mózgu można wymienić: anty-Hu, anty-Ma2/Ta, anty-CV2, anty-amfifizynę, anty-NMDAR, anty-GABAR, anty-AMPAR, anty-LGI1, anty-CASPR2 [1]. Wyróżnia się nawet odrębną jednostkę chorobową, jaką jest autoimmunologiczne zapalenie mózgu z przeciwciałami anty-NMDAR.

Autoimmunologiczne zapalenie mózgu  leczenie

Autoimmunologiczne zapalenie mózgu można leczyć. Jednym z podstawowych sposobów jest immunoterapia. Większość klinicystów stosuje terapię pierwszego rzutu, czyli steroidy, dożylny wlew immunoglobulin lub plazmaferezę. W przypadku ciężkiej lub opornej na leczenie postaci choroby wdraża się leczenie drugiej linii: rytuksymab lub cyklofosfamid [2]. Jeżeli zapaleniu mózgu towarzyszy nowotwór, należy rozpocząć leczenie przeciwnowotworowe.

Niezależnie od tego, jaki schemat leczenia autoimmunologicznego zapalenia mózgu zostanie zastosowany, immunoterapia ma następujące zalety:

• stan zdrowia pacjentów poddawanych terapii immunologicznej szybciej ulega poprawie i rzadziej dochodzi u nich do nawrotów choroby niż u pacjentów, którzy nie zostali poddani leczeniu;
• nawet w przypadku niepowodzenia terapii pierwszego wyboru leczenie drugiego rzutu poprawia wyniki pacjentów i zmniejsza ryzyko nawrotów choroby.

Piśmiennictwo:

1. Graus F. et al., A clinical approach to diagnosis of autoimmune encephalitis. Lancet Neurology 2016; 15.4: 391–404.
2. Nosadini M. et al., Immune therapy in autoimmune encephalitis: a systematic review. Expert Review of Neurotherapeutics 2015; 15 (12): 1391–1419.